En toen was ze nog alleen.

Teitateit zou nog eens spelen op een trouwmis deze zaterdag. Omdat in een van de gevraagde liedjes een tweede stem van pas kon komen, riepen we de hulp in van een gastzangeres. Zo kwam het dat ons ondertussen vertrouwde trio even uitbreidde. Toen waren ze plots met vier. We maakten meteen van de gelegendheid gebruik om alle nummers tweestemmig te doen. Dat beloofde een knaller van een romantische omkadering te worden...

Donderdag, twee dagen voor de trouw: onze ondersteunende interimzangeres is het slachtoffer van een ziekte aan haar luchtwegen, vrij zwaar, ze moet afhaken. Toen waren ze nog met drie. Dan toch maar met de gewoonlijke setting; beetje meer shitten geven, beetje meer uitgesproken crescendo's, beetje harder gaan rammen op die toetsen hier en daar ...

Zaterdagmiddag: de trouw. De bruid wandelt het gangpad af op de tonen van 'The Rose'. So far, so good, geen doden gevallen deze keer. Een welkomstwoord, preek van de Diaken, the usual. Het Onze Vader besluit ik maar te passen; ik ben tenslotte niet (meer) gelovig. Maar God straft direct...! Het tweede liedje dient zich aan: 'I don't wanna miss a thing'... In het midden van wat men in de popwereld de 'bridge' noemt - i.e. de weg naar de climax in een liedje - reduceert mijn X-vormige pianostaander zich tot een _-vormig exemplaar. Inderdaad tussen Dm en F stort de elektrische piano zich op mijn voeten. Toen waren ze nog met twee. Maar tijdens C en G zie ik eventjes snel alle aanwezigen gegeneerd in de ogen, neem mijn piano dan maar op de schoot, terwijl onze violiste haar partij staakt om mijn partituur van onder mijn stoel te rapen. Even was de zangeres nog alleen. Even doen alsof mijn neus bloed en dan weer verder met die brug. Show must go on.

(Cadautip voor Kerstmis: nieuwe stérke pianostaander)

Ondertussen...

... heb ik al een contrabasles meer gehad.

Het was te verwachten: ik moet leren luisteren naar de tonen die ik speel; dit in tegenstelling tot piano waar men gewoon op de juiste toets moet drukken. Merci pa, voor de posterkoker waar ik voortaan mijn strijkstok veilig mee kan vervoeren; nu nog iets vinden voor de contrabas.

... blijf ik op het werk elke dag nieuwe dingen opzoeken, bijleren, uitdiepen.

Ik steven af op een toekomst als vakidioot. Klinkt seutig voor de buitenwereld, maar cool voor mezelf (cf 'vakidoot'). Verder geef ik nog steeds practicum aan een ontzettend gedemotiveerde informaticastudente die zelfs programmeren niet leuk vindt!? Ik geef ze nog 2 weken voor ze het terug afbolt naar Italië; examen zal ze al helemaal niet doen.

... heb ik voor het eerst gepokerd voor echt geld!

No panic: we spelen met €5 inzet, er is sociale controle én ik heb het boek 'The theory of Poker' doorgemaild gekregen (van een andere vakidioot). Bij deze wil ik ook 2K bedanken voor de gezellige avond.

... hebben D en mezelf de aftrap gegeven voor het zwemseizoen.

Wat op termijn wekelijkse gewoonte zal worden, hebben we nu toch al eens een keertje gedaan. 38 baantjes om te beginnen meneer, dat moeten er 50 worden, dat vermenigvuldigt makkelijker met 50 meter ;-P

... heeft D werk gevonden!

En kan ik niet beter afsluiten dan deze ode en dikke proficiat aan hem!

Ten eerste

Na mijn eerste congres, heb ik gisteren ook mijn eerste contrabasles gehad! Eindelijk. Maar echt les was het nog niet. Beetje uitleg gehad over het instrument en zijn aanhangsels, snelle introductie in de vingerzetting/houding, en nog wat administratieve rompslomp.

Volgende week volgen de eerste echte oefeningen. Dan moet ik ook mijn contrabas naar daar sleuren zodat Jonathan (mijn leraar; en als we Tessa en Ragen mogen geloven een beetje mijn evenbeeld) ze eens kan nakijken. Maar er is geen enkele lus aan de zak. Bijgevolg loop ik daarmee over straat als een broekventje dat zijn papa probeert op te pakken. Of misschien probeer ik de menhirhouding wel eens... Soit, gelukkig is er een klasinstrument zodat dat niet elke week moet gebeuren. Maar wie dinsdagavond dus een wandelende contrabas passeert met zijn oplegger, mag hem altijd een lift aanbieden.

Vanmiddag heb ik mijn eerste officiële (oefen)les gegeven in Computational Finance! De klas in kwestie is een Italiaanse Erasmusstudente die wel bij D in de smaak zou vallen denk ik (van het D-type, zeg maar). Bijna ging het feestje niet door bij gebrek aan studenten, maar zij is dan toch nog komen opdagen. De theorieleraar van het vak heeft dan ook voor de zelfstudieformule gekozen: wekelijks mag ze hem vragen stellen over het hoofdstuk dat ze heeft geleerd, waarna ze haar oefeningen bij mij komt nakijken (daar moet men dan voor naar Antwerpen komen). Haar Engels is evengoed als mijn Duits (und das is düs nicht zo geweldig). 't Is ook daarom dat ze haar email naar mij opende met 'Dear Prof.' vermoed ik (van een blitzcarrière gesproken).

En om te eindigen waar we begonnen zijn, meld ik nog kort dat ik zonet mijn eerste les Algemene Muziektheorie heb genoten. Weliswaar een halfuur te laat gekomen, maar vriendelijke lesgever. Ik hoop om daar ooit de diepste geheimen der harmonieleer te ontdekken; maar voorlopig bleef het nog bij de I-IV-V-I structuur (lees: elk slecht popnummer).

Het slotakkoord: Tessa heeft vandaag een hond gezien die een komkommer aan het eten was.

Woudschoten

Mijn eerste conferentie zit er op! De afgelopen drie dagen heb ik tenmidden in een bos in de buurt van Utrecht de jaarlijkse bijeenkomst bijgewoond van numerieke wiskundigen van de lage landen. Nee, niet onder de sterrenhemel, maar in een vrij chic conferentiecentrum met non-stop koffie feed! Olé, olé; maar mijn maag is nu wel aan rust toe. Tussen de soep, de patatten en de partiële differentiaalvergelijkingen veel collega PhD's leren kennen uit Leuven, Gent en Nederland. Toffe mensen. En nee, wij zien er niet allemaal hetzelfde uit. Elke avond in de 'sociëteit' (lees: café) gezeten voor pint en spelen. Daarna op kousenvoeten in het juiste bed kruipen omdat mijn promotor al lag te slapen in het zijne. Toffe pee trouwens.

We hebben ook een interessante meeting gehad met twee Nederlandse specialisten in ons onderzoeksonderwerp.
Soit, hartstikke leuk!

Oh Danny boy, play that funky music!

Ik moet mijn nickname hier blijven waarmaken. Met wiskunde ben ik al genoeg bezig tijdens de kantooruren; maar de muziek was weer wat aan de slappe kant. Daar komt nu verandering in. Muziekschool, here I come (again)! Onder het motto 'there's always a bigger fish' wil ik Tessa's celloplannen vergezellen met een contrabas. Jaja, zo'n grote rechtstaande viool die waarschijnlijk niet in ons appartement zal geraken en die ik dan elke week te voet naar de Mechelsesteenweg zal moeten sleuren.

Bij deze wil ik de lezer oproepen om Danny te bestoken met aanmoedigingen om samen met mij (en Ragen) naar de contrabasles te gaan. Hij moet er dit jaar nog aan beginnen want dan zit hij nog met Tessa, Ragen en Ellie in de notenleerklas. Natuurlijk is de lezer zelf ook van harte uitgenodigd om deze knusse bende te vervoegen. We kunnen bijvoorbeeld nog wel een paar violisten gebruiken in ons orkest :-)

Ohja, klasvoordrachten zullen binnenkort met veel bravoure op deze blog aangekondigd worden.

Voorsmaakje Polen

Zij die stiekem hoopten op een koffersmokkel naar Praag en Krakau zijn te laat: Lot is jullie voor. 't Is te zeggen, ze neemt de vlieger voor de heen- en terugreis en doet Praag-Krakau met de auto mee. In Polen gaan we ten zuiden van Krakau in Zakopane logeren. Ik neem mijn reisgenoten mee de bergen in, naar Morskie Oko. Een idyllisch meertje waarvan men zegt dat het in verbinding staat met de Oostzee.

Voor minder doen we het niet (en ja, ik mag hier stoefen over mijn naderende vakantie want mijn laatste echte reis dateert van minstens 6 jaar geleden) .

I finished 'You-know-what'

Klucht in den Aldi

Aaah, het is weekend. Na het werk nog snel even langs Aldi voor wat eten.

Dan rij ik met mijn karretje door het gangpad naar de kassa, maar zie ik te laat dat de rij zich naar het gangpad naast mij buigt. Mensen geven geen kick om mij effe door te laten, dus doe ik maar verdraagzaam (lees: ignorant) ipv assertief en loop ik rond. Eens aangekomen aan de staart, komt een winkelgenote in het eerste gangpad voor hetzelfde dilemma te staan als ik even daarvoor. Mevrouw denkt de gulden 'middenweg' te hebben gevonden en besluit simpelweg een tweede rij af te tappen op dezelfde hoogte als ik. Stilaan blijkt dat ze toch hoger scoort op de assertiviteitsschaal, want ze rijdt zich zo sterk in de wedstrijd dat ze het karretje van degene voor ons beider zelfs begint mee voort te duwen met haar kar. Nu ja, begint ge op zo'n moment te verzuren? Maar nee, beetje ritsen is goed voor het verkeer en geeft meteen de goede trend aan voor de twee files die ondertussen zijn ontstaan achter mij en mijn directe concurrente. Even later staan mijn boodschappen dan toch veilig op de band. Achter mij daarentegen wordt mijn goed voorbeeld spijtig genoeg al snel in de kiem gesmoord wanneer gangpad Zuid zich gezamenlijk verweert tegen het reclamerende gangpad Noord. Kleine escalatie en dan... we have a winner! Het omhooggevallen golferstype (die met zijn roze polo over de schouders hopeloos probeert duidelijk te maken aan zijn chouchou dat hij homoseksuele gevoelens heeft voor de tuinman) gaat voor brons en wringt zijn kartonnen doos wijn -die thuis zonder meer in dure Moutonflessen wordt getapt- tussen mijn boodschappen en die van de tweede eredame achter mij. In een laatste poging mijn leiderschap te herstellen stel ik de kassierster voor om nummerkes uit te delen in 't vervolg en wensen we elkaar nog een prettig weekend.

(Gratis) Festivalletje?

Place to be tonight:

http://www.velkeneers.be/casablanca/news.php

Vanaf 21h kan u er zeker bekend volk tegen het lijf lopen voor achtereenvolgens Axl Peleman, Bart Peeters, Shameboy en 00h10 is't geDAAN (tot 01h10)!

A wedding and a funeral

Ik moet mijn nickname een beetje waarmaken. Niet panikeren, ik ga hier niet over wiskunde beginnen zagen; maar music maestro please. Afgelopen zaterdag nog eens gaan piano spelen in een huwelijksmis met TeitateiT.

Het begon al goed toen er in het begin van de misviering een oude man in rolstoel de kerk werd uitgereden -zo heb ik later vernomen- hij zou er nogal wit hebben uitgezien. Achteraf was dan ook duidelijk waarom er plots sirenes klonken buiten. Er liep meer mis. Na de huwelijksbeloften had de pastoor zich even van blad vergist en had daarmee bijna de eigenlijke trouw overgeslagen. De pastorale DJ'ster was duidelijk nog opgegroeid met een grammofoon waarbij men de naald reeds eventjes op voorhand op de plaat moet leggen alvorens de muziek klinkt. Een 'moderne' hifi inclusief afstandsbediening maakte het einde van de bijbelteksten plots automatic, systematic, hydromatic kortom greased lightnin'. "Doet het er nog toe?" moest ze tenslotte nog gedacht hebben toen ze Nothing Else Matters maar alvast opzette toen de bruid haar gasten hartelijk dankte. De vier liedjes die wij speelden waren in ieder geval op de juiste moment. Hoewel door mijn toedoen de vioolsolo wel in het wijwater is gevallen.

En die oude man? God kent geen genade; die had blijkbaar de ambulance niet meer gehaald en mocht meerijden met de lijkwagen van de politie!

Trouwen? Bwaa, nog niet direct, later misschien.

Waar werk is, is weekend

Ik ben mijn gloednieuw beroep nog lang niet moe, maar iets waar elke werkende mens recht op heeft - in tegenstelling tot een arme student - is het weekend! Mijn allereerste weekend vond ik persoonlijk al meteen een goede trendsetter: een bbq'tje in Engeland bij Lot en Stu.

Vrijdagavond na het werk een auto gevuld (danku ma en pa) en het kanaal overgestoken. Het was een geweldig ontspannende twee/driedaagse. Zondag er nog snel even de Tour de France meegepikt op het einde van de straat en op de terugweg hebben Danny en ik onze tekstkennis van enkele klassieke on-the-road-cd's nog maar eens getest tijdens het accordeonrijden van de kust tot Gent; bij gebrek aan een dvd-speler in de auto (nog werk aan ma en pa ;-) ).

En het volgende weekend begint al weer bijna, olé!

I love my job!

Ok, toegegeven, het was nog maar mijn eerste dag als doctoraalstudent vandaag. En ja, het was slechts een namiddagje, maar toch, als ik hiermee de komende 4 jaar geld ga verdienen, wauw dan! De onderwijscliché gaat ook voor mij op: plots staat ge aan de andere kant van de 'muur' en dat komt raar over; maar zalig. Ik krijg mijn eigen laptop en bureautje in het gebouw waar ik de laatste jaren braaf naar de les ben gegaan, om - kort samengevat - tegen betaling te doen wat ik tot een week geleden nog voor 'het goede doel' deed: studeren. Mijn eerste opdracht is namelijk een beetje basiskennis opdoen voor het uiteindelijke project waar ik met mijn promotor aan zal werken. Na boswachter waarschijnlijk het 'chillste' beroep in de wereld. (Voeten op de grond Bram, het was nog maar uw eerste dag). Enkele bijkomende cooligheden:

• in oktober op driedaags congres (ja, het is in Nederland), met overnachtingen op hotel (eek, nog nooit op hotel geweest, echt waar!)
• vrijdagmiddag eerste lunch met medeonderzoekers (lees: de promotor van mijn thesis, mijn huidige promotor en mijn ex-klasgenootje die nu ook doctoreert)
• komend academiejaar de oefeningenlessen geven van een bachelorvak en een gloednieuw mastervak
• en heb ik al gezegd dat ik een laptop mag kiezen? :-)

Kortom ik ben ongelooflijk blij en trots met mijn eerste job en vond het leuk om er eens even over te mogen stoefen. Bedankt voor uw aandacht.

Tussenstand

Thesisverdediging is goed tot zeer goed verlopen! Ja, het helpt blijkbaar als ge uw wannabe stoppelbaard afscheert en een tic tac'ske slikt voor ge de 'bühne' op moet. Ben er zelf ook heel tevreden over. Nu nog een examen te gaan. Formaliteit? Ni echt. Ben 't beetje beu en waarschijnlijk niet altijd empathisch gezelschap de laatste tijd.

Bijna terug op de wereld.

't Is weer van datte

Oh nee! De vogeltjes fluiten weer!
Dan maar straks verderwerken.
Wordt vervolgd.

To bed, or not to bed

Gisteren tot de ontdekking gekomen dat een van mijn (ja, allerlaatste) werkjes voor Biostatistiek eigenlijk vandaag al doorgestuurd zou moeten worden. Knap lastig, dus een beetje langer 'opblijven'. Kwam daar toch het gezonde verstand knagen zeker: gaan slapen of blijven doorwerken. Soit, we zijn tot een overeenkomst gekomen om in mijn nest te kruipen wanneer de vogeltjes drie keer gefloten hadden. Zo geschiedde het dat ik er pas bij het krieken van de dag de brui aan gaf.

Het inzicht van vandaag, Shakey was een genie! De man moet met een writer's block gezeten hebben en schreef net daarover zijn beroemdste passage: To bed, or not to bed;

... that is the question: whether 'tis nobler in the
mind to suffer the slings and arrows of outrageous fortune, or to take arms
against a sea of troubles, and by opposing end them? To die: to sleep: No more;
and, by a sleep to say we end the heart-ache and the thousand natural shocks
that flesh is heir to; 'tis a consummation devoutly to be wished. To die; to
sleep; to sleep: perchance to dream: aye, there's the rub;

About a lasagna

Waarom liggen de versgemaakte lasagna's van bij de traiteur altijd te zwemmen in (aluminium)bakjes die te groot zijn?

Gisteren heeft Tessa lasagna gemaakt. Geweldig toch. Ik hoefde enkel maar door te werken aan de opdrachten voor mijn allerlaatste examen volgende week en tijdig aan te schuiven voor een (weliswaar vegetarische, maar heerlijk) lasagna. Hongerig als ik was vrat ik makkelijk een derde weg uit de grootste schaal die we in huis hebben. Het mocht niet baten; mijn tafelgenoten (Tessa en zus Lot) konden mij in dezelfde tijdspanne niet evenaren. Er bleef dus nog een eenpersoonsmaaltijd over.

Geen probleem! Na afloop nam ik het kleinste broertje van de eerder vernoemde schaal erbij om er een kant-en-klaar-lasagna van te maken voor de volgende dag (Schat, ik zal morgen voor u koken). In een beweging schepte ik voorzichtig de overschot van de lasagna uit de grote schaal in de benjamin-schaal. Deze laatste was echter nog te groot (eerder gepast voor een tweepersoonslasagna ook wel een Bramlasagna). De lasagna lag dus middenin de schaal, zonder de randen echt te raken.

Lasagna's worden bij de traiteur in een grote schaal gemaakt, daarna opgesneden in kleine porties en in te grote bakjes gelegd. Waarom snijden ze die porties niet aangepast aan het formaat van de bakjes? Omdat ze er zo makkelijker in te scheppen zijn. Flauw toch.

Also sprach Bram

In den beginne was er het woord.