En toen was ze nog alleen.

Teitateit zou nog eens spelen op een trouwmis deze zaterdag. Omdat in een van de gevraagde liedjes een tweede stem van pas kon komen, riepen we de hulp in van een gastzangeres. Zo kwam het dat ons ondertussen vertrouwde trio even uitbreidde. Toen waren ze plots met vier. We maakten meteen van de gelegendheid gebruik om alle nummers tweestemmig te doen. Dat beloofde een knaller van een romantische omkadering te worden...

Donderdag, twee dagen voor de trouw: onze ondersteunende interimzangeres is het slachtoffer van een ziekte aan haar luchtwegen, vrij zwaar, ze moet afhaken. Toen waren ze nog met drie. Dan toch maar met de gewoonlijke setting; beetje meer shitten geven, beetje meer uitgesproken crescendo's, beetje harder gaan rammen op die toetsen hier en daar ...

Zaterdagmiddag: de trouw. De bruid wandelt het gangpad af op de tonen van 'The Rose'. So far, so good, geen doden gevallen deze keer. Een welkomstwoord, preek van de Diaken, the usual. Het Onze Vader besluit ik maar te passen; ik ben tenslotte niet (meer) gelovig. Maar God straft direct...! Het tweede liedje dient zich aan: 'I don't wanna miss a thing'... In het midden van wat men in de popwereld de 'bridge' noemt - i.e. de weg naar de climax in een liedje - reduceert mijn X-vormige pianostaander zich tot een _-vormig exemplaar. Inderdaad tussen Dm en F stort de elektrische piano zich op mijn voeten. Toen waren ze nog met twee. Maar tijdens C en G zie ik eventjes snel alle aanwezigen gegeneerd in de ogen, neem mijn piano dan maar op de schoot, terwijl onze violiste haar partij staakt om mijn partituur van onder mijn stoel te rapen. Even was de zangeres nog alleen. Even doen alsof mijn neus bloed en dan weer verder met die brug. Show must go on.

(Cadautip voor Kerstmis: nieuwe stérke pianostaander)

Ondertussen...

... heb ik al een contrabasles meer gehad.

Het was te verwachten: ik moet leren luisteren naar de tonen die ik speel; dit in tegenstelling tot piano waar men gewoon op de juiste toets moet drukken. Merci pa, voor de posterkoker waar ik voortaan mijn strijkstok veilig mee kan vervoeren; nu nog iets vinden voor de contrabas.

... blijf ik op het werk elke dag nieuwe dingen opzoeken, bijleren, uitdiepen.

Ik steven af op een toekomst als vakidioot. Klinkt seutig voor de buitenwereld, maar cool voor mezelf (cf 'vakidoot'). Verder geef ik nog steeds practicum aan een ontzettend gedemotiveerde informaticastudente die zelfs programmeren niet leuk vindt!? Ik geef ze nog 2 weken voor ze het terug afbolt naar Italië; examen zal ze al helemaal niet doen.

... heb ik voor het eerst gepokerd voor echt geld!

No panic: we spelen met €5 inzet, er is sociale controle én ik heb het boek 'The theory of Poker' doorgemaild gekregen (van een andere vakidioot). Bij deze wil ik ook 2K bedanken voor de gezellige avond.

... hebben D en mezelf de aftrap gegeven voor het zwemseizoen.

Wat op termijn wekelijkse gewoonte zal worden, hebben we nu toch al eens een keertje gedaan. 38 baantjes om te beginnen meneer, dat moeten er 50 worden, dat vermenigvuldigt makkelijker met 50 meter ;-P

... heeft D werk gevonden!

En kan ik niet beter afsluiten dan deze ode en dikke proficiat aan hem!