Waarom liggen de versgemaakte lasagna's van bij de traiteur altijd te zwemmen in (aluminium)bakjes die te groot zijn?
Gisteren heeft Tessa lasagna gemaakt. Geweldig toch. Ik hoefde enkel maar door te werken aan de opdrachten voor mijn allerlaatste examen volgende week en tijdig aan te schuiven voor een (weliswaar vegetarische, maar heerlijk) lasagna. Hongerig als ik was vrat ik makkelijk een derde weg uit de grootste schaal die we in huis hebben. Het mocht niet baten; mijn tafelgenoten (Tessa en zus Lot) konden mij in dezelfde tijdspanne niet evenaren. Er bleef dus nog een eenpersoonsmaaltijd over.
Geen probleem! Na afloop nam ik het kleinste broertje van de eerder vernoemde schaal erbij om er een kant-en-klaar-lasagna van te maken voor de volgende dag (Schat, ik zal morgen voor u koken). In een beweging schepte ik voorzichtig de overschot van de lasagna uit de grote schaal in de benjamin-schaal. Deze laatste was echter nog te groot (eerder gepast voor een tweepersoonslasagna ook wel een Bramlasagna). De lasagna lag dus middenin de schaal, zonder de randen echt te raken.
Lasagna's worden bij de traiteur in een grote schaal gemaakt, daarna opgesneden in kleine porties en in te grote bakjes gelegd. Waarom snijden ze die porties niet aangepast aan het formaat van de bakjes? Omdat ze er zo makkelijker in te scheppen zijn. Flauw toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten