En toen was ze nog alleen.

Teitateit zou nog eens spelen op een trouwmis deze zaterdag. Omdat in een van de gevraagde liedjes een tweede stem van pas kon komen, riepen we de hulp in van een gastzangeres. Zo kwam het dat ons ondertussen vertrouwde trio even uitbreidde. Toen waren ze plots met vier. We maakten meteen van de gelegendheid gebruik om alle nummers tweestemmig te doen. Dat beloofde een knaller van een romantische omkadering te worden...

Donderdag, twee dagen voor de trouw: onze ondersteunende interimzangeres is het slachtoffer van een ziekte aan haar luchtwegen, vrij zwaar, ze moet afhaken. Toen waren ze nog met drie. Dan toch maar met de gewoonlijke setting; beetje meer shitten geven, beetje meer uitgesproken crescendo's, beetje harder gaan rammen op die toetsen hier en daar ...

Zaterdagmiddag: de trouw. De bruid wandelt het gangpad af op de tonen van 'The Rose'. So far, so good, geen doden gevallen deze keer. Een welkomstwoord, preek van de Diaken, the usual. Het Onze Vader besluit ik maar te passen; ik ben tenslotte niet (meer) gelovig. Maar God straft direct...! Het tweede liedje dient zich aan: 'I don't wanna miss a thing'... In het midden van wat men in de popwereld de 'bridge' noemt - i.e. de weg naar de climax in een liedje - reduceert mijn X-vormige pianostaander zich tot een _-vormig exemplaar. Inderdaad tussen Dm en F stort de elektrische piano zich op mijn voeten. Toen waren ze nog met twee. Maar tijdens C en G zie ik eventjes snel alle aanwezigen gegeneerd in de ogen, neem mijn piano dan maar op de schoot, terwijl onze violiste haar partij staakt om mijn partituur van onder mijn stoel te rapen. Even was de zangeres nog alleen. Even doen alsof mijn neus bloed en dan weer verder met die brug. Show must go on.

(Cadautip voor Kerstmis: nieuwe stérke pianostaander)